วันอาทิตย์ที่ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557

[8thAug]Regular Event No.1 : first of 8th







                 อิงโกซิส (ลูกแม่)

                เวโกเนน? (อะไรเหรอ?)

                อิซาดา... (ไปกันเถอะ)

                อานีนดิ เวซายีน? (แม่จะไปที่ไหน?)

                อิซาดา วาบัน (ไปที่วันพรุ่งนี้)

                วาบัน? (วันพรุ่งนี้ ?)

            กาวีน วาบันกา-อิซา (วันพรุ่งนี้จะไม่มาถึง)

                ...กาวีน นินิซิโดทันซีน... (...ผมไม่เข้าใจ...)

                กิซากิน อิงโกซิส ...กิกาวาบามิน มินาวา (แม่รักลูกนะ ลูกแม่ ...ลาก่อน)

                กาวีน นิมามา (ไม่นะ แม่)

                "กาเวซา!" (ไม่นะ!)

                เด็กชายสะดุ้ง ลืมตา มองเห็นเพดานไม้ที่ไม่คุ้นชิน เขาหอบหายใจแรง เหงื่อท่วมตัว พบว่าตนนั่งอยู่บนเตียงนอนของห้องที่เขาไม่คุ้นเคย

                ไม่ใช่โรงแรม

                เด็กชายหันมองไปรอบๆ ห้องนี้กว้าง จมูกได้กลิ่นสมุนไพร

                บ้านของหมอ เมื่อคืนเขาคงเผลอหลับที่นี่

                เด็กชายก้าวลงจากเตียง ผ้าห่มไหลลงจากตัว เด็กชายสงสัย เมื่อคืนเขาไม่ได้หลับที่เตียงแน่ๆ น่าจะเป็นที่โต๊ะอ่านหนังสือ หมอสอนเขาอ่านหนังสือของคนขาว เขากำลังหัดอ่าน และเขาก็หลับ...

                ดูดูชาบูเม้มปาก พอคิดว่าหมอน่าจะพาเขามาที่เตียงนอน นิมามาฝากให้หมอช่วยดูแลเขาตอนที่นิมามาไม่อยู่ หมอสอนหนังสือของคนขาวให้เขา สอนให้เขารู้จักสมุนไพรใหม่ๆที่ไม่เคยเจอในเผ่า ลึกลับยิ่งกว่าหมอยาประจำเผ่าเสียอีก แต่หมอก็ไม่จำเป็นต้องดูแลเขาขนาดนี้

                คนขาวไว้ใจไม่ได้ ใจดีด้วย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

                แต่นิมามาไว้ใจหมอ ...อันที่จริงนิมามาก็ไว้ใจทุกคนนั่นแหละ แต่นิมามารู้จักกับหมอ หมอยอมช่วยนิมามา ...ดูดูชาบูก็ไม่อยากมองหมอไม่ดี หมอทำดีกับดูดูชาบู หมอคงเป็นคนดี...มั้ง

                นาฬิกาแบบคนขาวส่งเสียงติ๊กๆ เด็กชายจำไม่ได้ว่าดูอย่างไรจึงหันมองหน้าต่าง แสงยังไม่ส่องทะลุม่าน ยังเป็นเวลาเช้ามืดที่พวกคนขาวมักยังไม่ตื่น ดูดูชาบูไม่รู้ว่าหมอตื่นหรือยัง แต่ดูดูชาบูก็ไม่อยากเจอหมอในตอนเช้า เขาไม่ได้อยากจะนอนค้างที่นี่เสียหน่อย ถึงจะไม่อยากมองหมอไม่ดี แต่ก็ใช่ว่าจะอยากสนิทกับคนขาวขนาดนี้

                ดูดูชาบูก้าวขาลงจากเตียง ย่ามของเขาอยู่บนโต๊ะไม่ใกล้กันนัก เขาเงี่ยหูฟัง ไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว จึงเดินออกจากห้องด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุดไปยังประตูด้านหลัง

                พอเปิดประตู ก็เจอมือที่เงื้อค้างไว้กำลังจะเคาะ ...มีคนเจ็บมาหาหมอ

                เด็กชายหรี่ตา ถ้ามีคนมาหาแต่เช้าขนาดนี้ เดี๋ยวหมอก็คงจะตื่น เขาจึงรีบวิ่งออกไปโดยไม่สนใจแขกผู้มาเยือนของหมอ ตอนนี้นิมามาคงกำลังจะลงมากินอาหารเช้า เขาต้องรีบไปให้ทัน


                แต่นิมามาไม่ได้อยู่ที่โรงแรม...

                พอถามเจ้าของโรงแรมที่นั่งหาวอยู่หน้าเคานเตอร์ ก็ได้ความว่าเมื่อคืนนิมามาไม่ได้กลับมานอนที่นี่ ตอนเช้าก็ไม่เห็น ถามคนดูแล คนทำความสะอาด ก็ไม่มีใครเห็น

                ย่ามของนิมามาไม่อยู่ในห้อง เหมือนทุกครั้งที่นิมามาบอกว่าออกไปทำธุระ นิมามาจะสะพายย่ามออกไปด้วยเสมอและจะกลับมาในตอนค่ำ

                นิมามาไปไหน...

                ในห้องไม่มีสัญลักษณ์หรืออะไรที่บอกไว้เลยว่านิมามาจะไปที่ไหน ถ้านิมามาไปทำธุระ ตอนเช้าแบบนี้นิมามาก็ควรจะกลับมาได้แล้ว นิมามาควรมาพักผ่อนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

                นิมามาไปไหน...

                เด็กชายวิ่งออกจากโรงแรม วิ่งไปตามตรอกซอยทุกที่ที่เขารู้จักและไม่รู้จัก สายตากวาดหาหญิงสาวร่างเล็กในชุดคลุมประจำเผ่า นิมามาอยู่ที่ไหน

                เขาวิ่ง ผ่านใครต่อใครทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก แต่ไม่ว่ามองไปทางไหนก็ไม่เห็นร่างของนิมามา กระเพาะของดูดูชาบูส่งเสียง แต่เขาก็ไม่สนใจ ถ้ายังไม่เจอนิมามา เขาก็ไม่มีอารมณ์กินหรอก

                ดูดูชาบูไม่รู้ว่าเขาวิ่งมานานแค่ไหน ไกลแค่ไหน แต่เขาก็ยังไม่เจอนิมามา ท้องฟ้าเปลี่ยนสีแล้ว เขาก็ยังไม่เจอนิมามา ดูดูชาบูเป็นคนแข็งแรง แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อย อยากนอนพักหนุนบนตักของนิมามา...

                เด็กชายนั่งลงกับพื้น ขาของเขาสั่น ท้องของเขาหิว เหงื่อท่วมตัว ถ้าหากเขาไม่พักตอนนี้ เขาคงวิ่งตามหานิมามาต่อไม่ได้

                นิมามา...อยู่ไหน

                "สวัสดีค่ะ" เสียงหญิงสาวเอ่ยทักเขา "มานั่งทำอะไรตรงนี้กัน"

                ไม่รู้ว่าพี่สาวคนนี้เป็นใคร อยู่ๆก็เข้ามาทัก ...แต่ไม่ใช่คนขาว คงไม่ใช่คนไม่น่าไว้ใจ แต่อยู่ๆก็เข้ามาทักแบบนี้ แปลก...

                ใกล้ค่ำแล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน หลงทางหรือเปล่าคะ เธอยังคงพยายามชวนคุย ดูดูชาบูมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ภายในนั้นไม่มีแววอันตราย

                แต่เขาเหนื่อย...และคอก็แห้งเหลือเกิน

                กลับไม่ได้นิมามายังไม่มา เสียงของเขาแหบเกินกว่าที่ตัวเองคิดเสียอีก ไม่รู้ว่าท่าทีของเขาชัดเจนหรืออย่างไร หญิงสาวตรงหน้าจึงได้ส่งยิ้มให้แล้วชวนเขากินข้าว ดูดูชาบูอยากจะปฏิเสธ แต่ร่างกายของเขาก็ฟ้องทุกอย่าง

                พี่สาวตรงหน้าใจดีให้แบบนี้...ก็ชวนให้นึกถึงนิมามาอยู่เหมือนกัน

                เขายอมรับความหวังดีของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายมีจุดประสงค์อะไร ถึงจะไม่ใช่พวกคนขาวที่ไม่น่าไว้ใจ แต่เขาก็ไม่อยากติดค้างใครให้ต้องชดใช้คืนในภายหลัง เด็กชายมองหญิงสาว คอยสังเกตว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรกันแน่

                แต่พออาหารมาถึง เขาจึงได้รู้ว่าตนหิวแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีเขาก็กินไปมาก ไม่รู้ว่าพี่สาวจะมองเขาอย่างไร พอเงยหน้ามองก็เห็นแต่รอยยิ้มใจดี

                เซเลเน่

                พี่สาวใจดีคนนี้ชื่อเซเลเน่

                ดูดูชาบูจำชื่อนี้ไว้ในใจ กล่าวขอบคุณแล้วรีบไปตามหามารดาของเขาต่อ ถึงเขาจะอยากตอบแทนพี่สาวใจดี แต่ตอนนี้เขาต้องหานิมามาให้เจอก่อน

                ท้องฟ้ากลายเป็นสีเข้ม กลางคืนแบบนี้นิมามาน่าจะกลับมาที่โรงแรม ...แต่นิมามาก็ยังไม่กลับมา

                พรุ่งนี้...

                พรุ่งนี้เช้าตื่นมาเขาอาจจะเห็นนิมามาอยู่ในห้องก็ได้

                พอดูดูชาบูคิดแบบนี้แล้วจึงข่มตาตนให้หลับลง

                เขาเหนื่อยมาทั้งวันจนรู้สึกตัวอีกทีในตอนเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เด็กชายรีบมองไปรอบห้อง ไม่เห็นแม้แต่ย่ามของนิมามา พอไปถามเจ้าของโรงแรมที่นั่งหาวอยู่หน้าเคานเตอร์ ก็ได้คำตอบว่าเมื่อคืนนิมามาไม่ได้กลับมานอนที่นี่ ตอนเช้าก็ไม่เห็น ถามคนดูแล คนทำความสะอาด ก็ไม่มีใครเห็นนิมามา ทุกคนยังแปลกใจเสียด้วยซ้ำว่าเด็กชายกลับมาที่โรงแรมตอนไหน

                ดูดูชาบูลองไปถามที่ห้องครัว คุณป้าแม่ครัวก็ไม่มีคำตอบให้เขาว่านิมามาไปไหน แต่ต้มซุปให้เขากินเป็นมื้อเช้าด้วยความเอ็นดู หลานของคุณป้าเอาแต่เหม่อจนทำจานหลุดมือแตก คุณป้าแม่ครัวหันไปเอ็ดเสียงดัง ดูดูชาบูช่วยเก็บเศษจานเหล่านั้นไปทิ้งตอบแทนที่เลี้ยงอาหาร

                พอได้มื้อเช้าลงกระเพาะ เขาก็มีแรงตามหานิมามาต่อไป นิมามาหายไปหนึ่งวันแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไร

                นิมามาไปไหน...

                "นายจะรีบไปไหนเหรอ" พิโอเข้ามาทักเขา คนขาวประหลาด...ผู้หญิงประหลาด บอกว่าอยากจะเป็นเพื่อนกับเขา แต่ตอนนี้ดูดูชาบูไม่มีเวลาจะมาคุยด้วย ไม่มีเวลามาสงสัยแล้วว่าพิโอต้องการอะไรจึงเข้ามาหาเขา

                แต่พอรู้ว่านิมามาหายไป พิโอก็ช่วยตามหา แถมยังถามคนอื่นที่อยู่ข้างทางเสียอีก ...เขานึกไม่ถึงเลยว่าคนที่อยู่ข้างทางอาจจะเคยเห็นนิมามาก็เป็นได้

                พอถามหาผู้หญิงตัวเล็กผมสีดำยาว คลุมผ้าปักลูกปัดลายดอกไม้สีขาว ก็ยังไม่มีใครตอบเขาได้อยู่ดี...

                นิมามาไปไหน...

                พวกเขาหาจนเหนื่อยก็ยังไม่เจอนิมามา ยิ่งนาน ดูดูชาบูก็ยิ่งร้อนใจ แต่เขาก็ยังไม่เห็นวี่แววของนิมามา

                ท้องฟ้ากลายเป็นสีเข้ม การค้นหาวันนี้จึงต้องพักไปก่อน พิโอเหนื่อยมากแล้ว

                เขาเข้านอนที่โรงแรม หวังว่าพรุ่งนี้จะตื่นมาเจอนิมามา


                วันนี้เขาก็ตื่นมาไม่เจอนิมามา... ดูดูชาบูรีบวิ่งไปถามเจ้าของโรงแรมที่เคาน์เตอร์ นอกจากโดนหาวใส่แล้วก็ได้คำตอบเดิมว่าเมื่อคืนนิมามาไม่ได้กลับมานอนที่นี่ ตอนเช้าก็ไม่เห็น พอเขาไปถามคนดูแลกับคนทำความสะอาด ก็ไม่มีใครเห็นนิมามาเหมือนกัน ...ทุกคนมีท่าทีแปลกใจที่ได้เห็นเด็กชายเดินมาจากชั้นบนของโรงแรม เหมือนคิดว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้นอนพักที่นี่

                ดูดูชาบูตัดสินใจไปที่ครัวอีกครั้ง คุณป้าแม่ครัวเป็นคนใจดี นิมามาชอบไปคุยกับคุณป้าแม่ครัวบ่อยๆ บางทีอาจจะกลับมาแล้วแต่อยู่ที่ครัวก็ได้

                คุณป้าแม่ครัวก็ยังไม่รู้ว่านิมามาไปไหน แต่เอ่ยอย่างมีน้ำใจว่าจะต้มซุปให้เขากิน รสชาติของซุปเหมือนเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน ไม่รู้ว่าใช้เครื่องมืออะไรของคนขาวจึงทำให้รสชาติเหมือนเดิมได้ขนาดนี้ หลานของคุณป้าวันนี้ก็ทำจานหลุดมือแตกอีกแล้ว คุณป้าแม่ครัวหันไปเอ็ดเสียงดัง ดูดูชาบูจึงช่วยเก็บเศษจานเหล่านั้นไปทิ้งเป็นการตอบแทนเหมือนเมื่อวาน

                ได้เวลาออกตามหานิมามาอีกวัน

                วันนี้เขาไม่เจอพิโอมาช่วยตามหา และเขาก็ไม่เจอนิมามาเหมือนกัน ดูดูชาบูวิ่งจนไม่รู้ว่าตนอยู่ที่จุดไหนของเมือง โชคดีที่เขาจำได้ว่าโรงแรมอยู่ทิศไหนจึงอาศัยมองจากดาวกลับมาโรงแรม

                เขาไม่อยากนอน แต่เขาเหนื่อยมาทั้งวัน ถ้าเขาไม่นอน พรุ่งนี้เขาจะไม่มีแรงไปตามหานิมามา

                ดูดูชาบูเข้านอน ภาวนาในใจก่อนนอนขอให้พรุ่งนี้ตื่นมาเจอนิมามา


            กาวีน วาบันกา-อิซา

                เด็กชายลืมตาขึ้น เขาก็ยังไม่เห็นวี่แววของนิมามาในห้อง เขาถามเจ้าของโรงแรมที่วันนี้ก็นั่งหาวอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ ก็ได้คำตอบแบบเดิมว่าเมื่อคืนนิมามาไม่ได้กลับมานอนที่นี่ ตอนเช้าก็ไม่เห็น พอถามคนดูแลกับคนทำความสะอาด ก็ไม่มีใครเห็นนิมามาเหมือนกัน ...และทุกคนก็ยังคงมีท่าทีแปลกใจว่าเขากลับมานอนที่โรงแรมตั้งแต่เมื่อไหร่

                เขาลองไปที่ครัวอีกครั้ง คุณป้าแม่ครัวก็ไม่รู้ว่านิมามาไปไหน และทำซุปให้เขากินอีกแล้ว รสชาติของซุปเหมือนเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน วันนี้ดูดูชาบูลองหันมองหลานของคุณป้า จึงเห็นว่าเธอกำลังจ้องผมของเขาอยู่ จานกำลังจะเลื่อนหลุดจากมือที่กำลังจัดเรียงก็ไม่ได้รู้ตัวเลย พอตาของพวกเขาสบกัน เธอก็สะดุ้ง ทำจานหลุดมือตกแตก คุณป้าแม่ครัวหันไปเอ็ดเสียงดัง...ด้วยประโยคเดิม

                ดูดูชาบูช่วยเก็บเศษจาน แล้วออกตามหานิมามาอีกครั้ง วันนี้เขาก็ยังไม่เจอนิมามา...

                ดูดูชาบูทิ้งร่างลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน หลับไปโดยไม่ทันได้รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ

                พอตื่นมาในตอนเช้าตรู่ เขาก็ยังไม่เจอนิมามา...

                พอลงมาหาเจ้าของโรงแรม ชายวัยกลางคนก็ยังคงนั่งหาวอยู่ที่เคาน์เตอร์ บอกกับเขาว่าเมื่อคืนนิมามาไม่ได้กลับมานอนที่นี่ ตอนเช้าก็ไม่เห็น

                พอไปถามคนดูแลกับคนทำความสะอาด ก็ได้รับคำตอบแบบเดียวกัน...เหมือนเดิม

                ...และทุกคนก็แปลกใจที่เห็นเขาเดินมาจากชั้นบน เหมือนกับจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเขากลับมานอนที่นี่

                เด็กชายไปที่ครัว คุณป้าแม่ครัวบอกไม่รู้ว่านิมามาของเขาไปอยู่ที่ไหน และทำซุปให้เขากิน...อีกครั้ง รสชาติของซุปยังคงเหมือนเมื่อวาน...

                และหลานของคุณป้าแม่ครัวก็ทำจานหลุดมือแตกอีกแล้ว...

                คุณป้าก็หันไปเอ็ดด้วยประโยคเดิม...

                แปลก เมืองนี้มีอะไรแปลกๆ ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างยังเป็นเหมือนเมื่อวาน

                ดูดูชาบูยังคงตามหามารดาไม่เจอ และพบว่าวันรุ่งขึ้นก็ยังคงเป็นเหมือนเมื่อวาน ทั้งคำตอบ สายตาที่มองแปลกๆ ซุป จานตกแตก ทุกสิ่งเหมือนกับเมื่อวานอย่างไม่มีผิดเพี้ยน...

                เกิดอะไรขึ้น...

                กาวีน วาบันกา-อิซา คำพูดของนิมามาในฝันย้อนกลับมา... วันพรุ่งนี้จะไม่มาถึง

            แต่ไหนแต่ไรมา อานิชชินนาเบใกล้ชิดกับธรรมชาติและสรรพวิญญาณ ไม่แปลกอะไรที่บางครั้งพวกเขาจะได้รับการบอกเหตุล่วงหน้าจากจิตวิญญาณ ...วันพรุ่งนี้จะไม่มาถึง... วันนี้ที่ยังเป็นเหมือนเมื่อวาน

                ดูดูชาบูติดอยู่ภายใน'วันนี้' คงเป็นสิ่งที่วิญญาณพยายามบอกกับเขา

                และการที่เขาตามหานิมามาไม่เจอ คงจะเกี่ยวกับการที่เขายังอยู่ภายใน'วันนี้' เพราะเป็น'วันนี้' นิมามาถึงยังไม่กลับมา...

                ไม่ว่าจะ'วันนี้'หรือวันไหนก็ช่าง ถ้าเขายังไม่เจอนิมามา เรื่องอื่นก็ไม่สำคัญหรอก

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น